dinsdag 18 juli 2017

Twee monumenten: Crazy Horse en Mount Rushmore.



Vandaag gaan we de Badlands verlaten. Een paar snikhete dagen en hele bijzondere natuur waren een niet te missen onderdeel van dit Nationale Park. Er wordt verschillend over gedacht. Je kan er ook voorbij rijden maar wij denken dat je dan toch iets mist. Als je de dagen een beetje indeelt is het goed te doen. Wel ‘s morgens vroeg uit de veren en dat is in vakantietijd niet voor iedereen het eerste wat op de bucketlist staat.
We hebben er van genoten, vooral ook het aantal dieren wat er rondloopt. De prairie hondjes, ratelslangen, het big horsheep en een paar prairiewolven en herten dat zijn zo maar een paar dieren die je door de dag heen vergezellen, alleen de buffels hebben we nog niet gezien.
We kregen een tip van een Ranger waar we ze konden spotten, maar het blijkt dat deze dieren zelf uitmaken wanneer ze zich tonen aan de vakantiegluurder.
Vandaag gaan we terug een beetje de bewoonde wereld in. Rapid City is de grootste plaats aan de westkant van de Black Hills die we met een bezoek vereren en vandaar willen we naar het monument Mount Rushmore.
Om half 8 zijn we klaar om te vertrekken. We nemen de binnendoor route Hyw 44. Als we net een kwartier rijden krijgen we de buffelparade te zien waar we al 2 dagen naar uitgekeken hebben. Keurig achter elkaar met de grote leider voorop; een fascinerend gezicht.





Een klein uurtje verder komen we bij een volgend hoogtepunt: een heus western stadje! Scenic heeft echte, nog bestaande huisje uit 1906. Niet nagebouwd maar nog authentiek. 





Sommige teksten op de gevel liegen er niet om zoals “ Indians allowed”, de vertrapte bevolkingsgroep sinds eeuwen. Na de koffie vervolgen we onze weg en komen aan de stadsgrens van Rapid City als Renée een ‘Haircut salon’ ziet. Dat komt mooi uit nu kan ik gelijk mijn haar laten knippen zegt ze. We maken een afspraak en met een halfuur kan ze komen. Morgen is het precies 38 jaar geleden dat wij elkaar tegen kwamen. En daarom wil ze er natuurlijk goed uitzien en dat snap ik volkomen!!


Om een uur of twee zijn op de Koa camping van Rushmore. Het is een gigant, de op een na grootste van de USA. We hebben al laten reserveren op de vorige camping dus zijn we snel aan de beurt. We krijgen een plekje op het uiterste puntje van de camping. Het is erg druk dus zijn we er in eerste instantie erg blij mee, maar later zien we dat er nog wel veel plaatsen over zijn op het tentenkamp. Dat hebben we al meer meegemaakt. Als je bij KOA een plaats reserveert houden ze die plaats vrij tot jij komt, ook al is dat pas dagen later. Dus zijn er veel lege plaatsen waar uiteindelijk die dag niemand komt.  En dat is toch een aparte manier van reserveren vinden wij. Maar niet getreurd, we staan er zeer rustig.


De temperatuur is ook al een stuk gezakt en we gaan nadat de tent staat naar het Crazy Hors Memorial, een enorm monument waar ze al een halve eeuw mee bezig zijn. Het hoofd van de indiaan is klaar. Er wordt dagelijks door 14 mensen aan gewerkt met springlading dynamiet en met luchthamers. het graniet bewerkt.

Het project is destijds opgezet door een Poolse immigrant: Ziolkowski, ter eer van de Indianen die het slachtoffer werden van verdrijving van hun land. En als grote tegenhanger van het monument Mount Rushmore, waar vier presidenten van de USA worden uitgebeeld in de granieten berg. Ziolkowski kreeg 10 kinderen die later allemaal bij het project betrokken werden. Het is nu een gigantische onderneming met een fantastisch mooi indianen museum waar duizenden mensen per dag komen kijken. 

Eerst bekijken we in een filmzaal het ontstaan van dit alles en ook de hele familie Ziolkowski wordt aan ons voorgesteld. Indrukwekkend te zien hoe hard deze mensen hebben moeten werken om dit enorme monument van de grond te krijgen.




Als we later het museum bezoeken herken ik een van de dochters van de familie Ziolkowski. Het is Jadwiga, nu CEO van de Memorial Foundation. Ze komt net haar kantoor uit en brutaal als ik ben schiet ik haar aan en maak een praatje met haar. Zij is op haar beurt vereerd met ons bezoek en onze interesse in de foundation. We hebben ook nog een leuk gesprek met Joanne Sutton. Zij is van de Development Association en vertelt ons hoe de foundation werkt en ook nog veel over de fam. Ziolkowski waar nog 8 kinderen van leven en er nog 4 dagelijks met de werkzaamheden bezig zijn. De overige kinderen zijn al met pensioen. Van haar krijgen we een paar mooie granieten steentjes die we mee naar huis mogen nemen. We eten nog snel wat in het restaurant en moeten dan nog 17 mijl terug naar de KOA camping waar om 6.45 PM de bus vertrekt naar monument 2 vandaag: het Rushmore Memorial. Precies op het moment dat we van de parkeerplaats afrijden breekt er een gigantische onweersbui los. Het gaat zo hard dat auto’s aan de kant gaan staan omdat de ruitenwissers het niet kunnen verwerken. Wij moeten wel door anders missen we de bus. Net als we de camping oprijden wordt het weer een beetje droog. We wisselen snel van kleding en trekken een lange broek en vest aan want het is nog maar 14 graden.



Met een oude gele schoolbus worden we 6 mijl een berg op gesleurd en komen een klein half uur later bij het toch wel erg protserige monument van de vier presidenten. 


We spreken af dat we na ceremonie om 9.45 PM weer in de bus zijn. Overal zien we vlaggen en horen we het spelen van marsmuziek uit de luidsprekers. We kunnen via een trail een wandeling maken over het complex om zo foto’s te maken van al het fraais. Om 9.00 PM begint de ceremonie met als eerste en toespraak van een dame in uniform, met een stem om te huilen, die gaat uitleggen hoe het een en ander is gebouwd. Wij dachten dat er met militair vertoon het een en ander zou worden gepresenteerd, maar nee het filmdoek zakt en er wordt een film vertoont en ik ken die film! Ik heb die film gezien op Discovery Chanel over het bouwen van dit monument. 




Na uitleg over alle vier de presidenten volgt het uit volle borst zingen van het volkslied en het neerhalen van de “stars en stripes” door een aantal veteranen die speciaal zijn uitgenodigd voor deze ceremonie. Wij vonden het hele gebeuren wat tegenvallen en niet te vergelijken met het Crazy Hors Memorial.




                                                 See you Soon


Geen opmerkingen:

Een reactie posten