Moab op weg naar the Arch!!

Vandaag hebben we een rustdag gepland. Na veertien hectische dagen even bijtrekken. Gisteren was best een stukje rijden, ruim 7 uur, maar daarmee maakten we een flinke stap in de goede richting. De bedoeling is om vrijdag in de Bryce Canyon te zijn en dat is nog 4 uur rijden van onze laatste stop in Green River. Maar Moab ligt hier niet zover vandaan, zo'n 75 km en is toch wel een hoogtepunt als bezienswaardigheid. Dus besluiten we de rustdag in tweeën te knippen. De ochtendsessie is voor het Moab NP met de fantastische Arches, een must om ze te gaan zien. We vertrekken om half negen nadat we het gratis ontbijt hebben genuttigd. Als we de Hyw. verlaten zien we een golf van kampeerachtige voertuigen op ons afkomen. Ik zeg tegen Renée:" Waarschijnlijk vertrekkende bezoekers uit Moab". Toen we een paar dagen geleden daar iets wilde boeken was er geen mogelijkheid meer om ergens ons tentje neer te zetten, vandaar onze uitzwaaier naar Green River. Dat verklaart dan ook de hoos die op ons toekomt rijden. Het National Park ligt gunstig voor ons aan de noordzijde van de stad. Als we vlak bij de gate van het park zijn slaat de schrik ons om het hart. Er staat al een giga file voor de poort om binnen gelaten te worden. Ik bedenk dat het waarschijnlijk een groter deel van de rustdag zal gaan innemen dan ik verwacht had. Daar gaat mijn middagdutje 🤔 denk ik. Uiteindelijk valt het mee, na ruim twintig minuten in de rij mogen we het park in. De weg stijgt onmiddellijk en wat opvalt is dat er veel van de kleine parkeerplaatsjes zijn afgesloten in verband met herstelwerkzaamheden van het wegdek. Dat betekent dat er niet overal gestopt kan worden voor een foto of een stukje film. Jammer maar dit moet ook gebeuren. De werkzaamheden gebeuren vooral in de nacht dus veel last van bouwverkeer is er niet. 

Het is wel indrukwekkend om de rode rotsformatie in al zijn varianten te zien en met een beetje fantasie kun je er van alles in zien, zoals bijvoorbeeld de drie roddeltantes die we na een paar km. tegen komen. De weg is zo'n 37 km lang en je moet ook dezelfde weg weer terug. Er zijn verschillende mogelijkheden voor een wandeling, variërend van 15 minuten tot 5 uur, maar dat doen we niet. Wij hebben tenslotte een rustdag😉 We hebben zo'n kleine drie uur door het park gereden en er geen spijt aan overgehouden dat we een gedeelte van onze rustdag hieraan hebben opgeofferd 😎.

                                                                     SeeYou Soon

Wyoming land van Indianen en Cowboys!!

Wyoming, land van indianen en Cowboys!!

Vandaag staat er een ritje door cowboy-en indianenland op het programma met eindeloze mooie natuur. Het is nauwelijks te bevatten dat hier zo’n bloedige strijd is geweest om de rechten van dit land. Gisteravond zijn we nog even een rondje gaan maken door de stad en we hebben een biertje gepakt in de outlaw saloon. Redelijk gezellig, met een dame achter de bar die vlot bediend en nog vlotter is met de dobbelstenen. Als ze minder ogen gooit als haar uitdager dan doet ze een graai in de kassa en als ze wint gaan de dollars in een grote glazen pot. Er hangt geen grimmige sfeer en er loopt ook niemand rond met een holster met pistool en dat is mooi meegenomen. Op de camping treffen we naast ons een Nederlands stel dat ook uit eten was in de stad maar niet de moed hadden om ook bij de outlaw saloon naar binnen te gaan. Waarschijnlijk door allerlei visioenen van schietgrage cowboys. We rijden verder het lege land in, afwisselend lange rechte stukken van een mile of 50 en dan weer schitterend heuvelachtig terrein. Na een aantal uren komen we bij een soort museum waar veel dingen te zien zijn uit de tijd dat de indianen, van de Shoshone stam, hier nog heer en meester waren. Prachtig patchwork en veel handgemaakte sieraden.

Als ik een foto neem van een gesp schiet de indiaanse mevrouw uit haar indiaanse slof en roept dat het fotograferen ten strengste verboden is. En dat is iets wat ik totaal niet had opgemerkt. Nederig bied ik mijn excuses aan en breng de camera terug in de auto. Jammer, maar dit komt voor. Veel info krijgen we niet meer en we verlaten bedremmeld het museum, zonder ook maar een aanwijzing te hebben gevonden met " NO PICTURE" . Net als we de stad Rawlins binnen rijden slaat de schrik mij om het hart. Uit mijn linker ooghoek zie ik drie herten in volle galop de weg oprennen richting onze auto. Met een zeer snelle reactie van mijn kant gaat het maar net goed. De afstand tussen een hert en zijkant van de auto is niet meer dan 5 centimeter. Hert blij en wij blij en allemaal zonder schade. Onderweg hebben we ook al wat nattigheid gehad maar nu gaat het echt los boven ons. Veel, heel veel regen en geen zicht op verbetering. Op de camping aangekomen plenst het nog steeds. Er is niemand bij de receptie, die gaat pas om 15.00 uur weer open en dat is pas over een uur. Er ligt wel een mapje voor ons klaar welke plek voor ons bedoeld is, maar het is geen doen nu de auto uit te stappen, laat staan een tent op te zetten. Als de campingdame om 3 PM arriveert is onze eerste wens of we het geboekte tentplekje mogen omruilen voor een houten cabin. Voor we tot 3 kunnen tellen ligt de sleutel al voor ons. Dat dacht ik wel zegt ze met een big smile. Het komt meer voor met dit weer. Slaap lekker! We besluiten als we het weerbericht bekeken hebben om de Rocky Moutains NP nog even links te laten liggen vanwege het verwachte slechte weer en zetten morgen koers richting Bryce Canyon.

Dat is nog wel een pittig stukje sturen, maar we willen graag de oudste en het mooiste National Park zien dus niet zeuren maar sturen is de opdracht. Gaan!! 

See you Soon