Cripple Creek. ( betekent: de Rivier van de Kreupelen)
Vanmorgen om 7.00 AM vertrekken we van de camping en we rijden de eerste 85 mile over kaarsrechte wegen. Daarna dienen de heuvels zich weer aan en gaat het de komende uren door een fraai gebied. We zijn op weg naar grote hoogte. Ruim boven de 3000 m vinden we het mijnstadje Cripple Creek, dat samen met het andere mijnstadje Victor hier hoog in de bergen ligt.
Vroeger is hier enorm veel goud gedolven, getuige het aantal mijnschachten dat herkenbaar is aan de lifttorens die nu boven de grond zichtbaar zijn. Nadat de mijnen gesloten zijn is Cripple Creek veranderd in een soort “klein Las Vegas” gezien het aantal Casino’s die er nu zijn. Bij het naar binnen rijden tellen we er snel een stuk of zes. Dus het geld vloeit hier nog redelijk. De mijnen worden nu alleen nog voor de toeristen open gehouden en je kunt hier echt ondergronds nog zien hoe het er aan toe ging. Dus geen scheppen meer om het puin te verplaatsen om je geld te verdienen maar schone handen en een strak boordje en dan achter de goktafels.
Zelf heb ik nooit iets gehad met gokken. Ze kunnen allemaal de rode loper uitleggen, maar deze jongen komt niet in een Casino. Vroeger als ik voor mijn werk nog wel eens een bezoek bracht aan een casino met een groep toeristen kreeg ik bij binnenkomst een fiche om mee te spelen en zelfs die gaf ik aan een van de mensen in de groep. Geld zo makkelijk over de balk gooien is niet mijn sterkste kant. In de middag brengen we een bezoek aan Victor, hier geen Casino maar een paar musea en heel veel leegstand van huisjes, een schril contrast. Bij de informatie hebben we ook een tip gekregen dat er in Victor een echte Duitse bakker moet zijn. Aangezien het brood wat hier verkocht wordt regelrecht uit de fabriek komt en vorige week al is gebakken is een Duits fris gebakken broodje niet onaardig. Na wat zoeken vinden we de konditorei. Binnen worden we te woord gestaan door de eigenaar die zich maar heel moeizaam voort beweegt. Strompelend gaat hij door de zaak. Als ik vraag of hij rugklachten heeft vertelt hij dat hij net geopereerd is aan een hernia. Ik leef op pijnstillers op dit moment Na eerst wat Engels gaan we verder in het Duits. De man is 9 jaar geleden hier naar toe gekomen vanuit Duitsland en ondervindt dat het niet altijd makkelijk is. Hij is timmerman, bakker en restaurateur tegelijk en aan het oude pand moet nog veel gebeuren zegt hij. Het valt niet mee om alles hier goed op de rit te krijgen, maar terug gaan is ook geen optie. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn wat de klok slaat, maar dat wisten we al. We rijden nog wat rond en kijken naar de vervallen panden en rijden langzaam terug richting de camping. Inmiddels zijn ook de eerste buien aan de horizon verschenen. We vluchten de auto in en ook de buitentemperatuur gaat redelijk vlot bergafwaarts. Dit is even wat minder en stond ook niet in de planning. Het begint een beetje op IJsland te lijken. Renée schiet nog even de eigenaresse van de camping aan of er toch nog een cabin vrij is voor de komende nacht. Het geluk is aan onze kant, er is een gast vroeger uitgecheckt dus kunnen we deze cabin krijgen. Fijn en warm want boven 3000 m. kan het behoorlijk koud worden. Het verschil is voor ons onvoorstelbaar groot, van 40 graden in de Badlands naar 5 graden hier. We graaien wat spullen bij elkaar en gaan snel de cabin in en kachel aan. De tent mogen we laten staan. Morgen zien we wel weer.
Dag 2
Na een ijskoude nacht staan we op en zetten het elektrische kacheltje gelijk op de hoogste stand. We ontbijten relaxt en verzamelen dan onze spullen om weer intrek te nemen in ons vaste onderkomen van de laatste weken. Misschien hadden we toch beter voor de tent moeten kiezen vannacht, omdat het veel kleiner is en onze warmteproductie de rest doet. De cabin is groot en hier en daar een kiertje met de buitenwereld is ook niet bevorderlijk voor hoge temperaturen. 3200 m is toch best hoog maar na IJsland kunnen we alles aan. We nemen ons plan voor de dag door en willen als eerste naar de Goldmine van Mollie Kathleen, de eerste vrouw die een mijn exploiteerde.
Om tien uur gaat de eerste shift bezoekers via de liftschacht 300 m naar beneden onder leiding van een gids en getooid met een gele helm. Ik heb in mijn leven zo hier en daar best wat gidsen horen praten, maar deze slaat alle records in het lanceren van zijn woordenschat. Het gaat werkelijk als een raket. Even verontschuldigd de man zich dat hij zo snel praat, dat komt omdat de tweede groep hem anders op de hielen zit. Maar hij geeft een fantastische rondleiding met hele goede uitleg.
Het gebruik van gereedschappen komt ook aan bod met een live demonstratie. Sommigen van deze produceren zoveel geluid dat je volgende 10 minuten bij de gids moet liplezen van wat hij afvuurt. We genieten wel, het is echt een hele ervaring om te zien hoe deze mensen toen aan de kost moesten komen. Het is echt een belevenis. Na ongeveer een uur en vijftien minuten worden we weer met de gondel omhoog gehesen en zien we weer daglicht. Het eind van een top excursie.
Hierna gaan we Cripple Creek in om eens nader te bekijken wat het allemaal te bieden heeft. Het eerste wat we doen is een zak ijs halen om onze koelkast een beetje koud te houden en een half gegrild kipje met een knoflookbrood voor de lunch. Net voor de Mainstreet is een klein parkje waar we al dit lekkers verorberen. Na de lunch gaan we verder Mainstreet bekijken.
Gisteren dachten we dat er maar een stuk of zes casino’s zijn in Cripple Creek maar dat blijkt een vergissing. Heel het stadje blijkt één groot Casino te zijn. Renée is nog nooit in zo’n accommodatie geweest dus trekken we de stoute schoenen aan en gaan naar binnen. De mond zakt open van verbazing wat we hier zien. Het blijkt dat zeker 6 tot 8 huizen aan elkaar gekoppeld zijn en daar is één groot Casino van gemaakt. We kijken rond wat er zoal aan gokkasten op de mark zijn en er zijn er bij waarvan wij het bestaan niet wisten. Omdat Renée eerst nog naar Las Vegas wilde en we dat vanwege tijdsgebrek niet hebben gedaan, komt ze nu aan haar trekken over wat en hoe de gokwereld in elkaar steekt. Na wat te hebben rondgekeken worden we aangesproken door een veiligheidsbeambte met de vraag of we geen foto’s willen nemen uit oogpunt van privacy. We zeggen dat we dat respecteren maar gelijk vragen we om uitleg van een aantal spelen die we hier zien. De eenarmige bandiet kennen we allemaal wel, maar van de overige krijgen we een privé toer door dit gokmekka. En wat ik al wist, dit is teveel voor mij als anti gokker. De makkelijk manier van met geld smijten is stuitend en helemaal niet ons ding. Met gemak zien we iemand 400 dollar over de tafel gooien en die er in een record tempo door jassen. Leuk, maar we passen even.
Het volgende tafereel zijn de ezels die hier een beschermde status genieten en vrij door de stad marcheren. Dat komt nog uit de tijd dat deze dieren voor de mijnbouw werden ingezet en een van de vroegere presidenten ze deze status gaf. Tot op de dag van vandaag hebben ze dat nog steeds en het is een fraai gezicht de dieren zo vrij door de straten te zien lopen. We gaan nog even langs het visitor centrum voor een film over het gebied van vroeger tot nu en tenslotte nog een museum en dan is de dag alweer bijna om. Terug op de camping gaan we vast wat maatregelen nemen voor de avond. Opnieuw dreigt er onweer maar als het half kan willen we ook nog een kampvuurtje maken en uiteraard in steakje grillen. En zo komt er langzaam maar zeker ook weer een eind aan deze dag.
Welterusten!!
See You Soon.
